Na MAAKbar deel 1 komt er ook een deel 2. Tussen het afwerken van de mondmaskers deel 1 en het afleveren van het pakket deel 2 nam ik even de tijd om aan een ander projectje te naaien, en dat was een fijn tussendoortje. Maar mijn steentje kunnen bijdragen door mondmaskers te naaien, deed eigenlijk ook wel deugd. Dus ook deel 2 maakte ik met plezier af.
En ik kreeg een beetje hulp deze keer, de ene met lintjes knippen, de andere met naaldjes uithalen (en ondertussen een praatje maken).
(Heb je intussen ook onze t-shirts opgemerkt? Hij vond #amoeder wel grappig om op een T-shirt te zetten, en mijn Friends-T-shirt kwam er naar aanleiding van een vrijgezellen vorig jaar. Beiden #cameofun 😉 )
Al dat thuiszijn waarin alle taken gecombineerd worden op dezelfde vierkante meters vraagt toch wel wat van een mens. Van elk gezinslid overigens. Plots heeft niemand nog zijn / haar eigen momentje van rust. Normaal fiets ik elke dag naar mijn werk. Onderweg kom ik wel eens een eekhoorn tegen, of word ik begeleid door tjilpende vogeltjes, of door een dorpsgenoot die toevallig dezelfde richting uitfietst. Ideaal dus om beter wakker te worden en je mentaal voor te bereiden op de rush van het werk.
Het fietstochtje naar huis is dan weer goed om alles te laten bezinken en thuis te komen en klaar te zijn om daar in alle taken te vliegen, zonder nog aan werktaken of werkfrustraties te proberen denken.
Beide fietstochtjes worden nu wel gemist. De trap naar boven en naar beneden hebben niet hetzelfde effect. Ik neem me vaak voor een klein stukje te gaan fietsen, om dat woon-werk-fietstochtje na te bootsen. Maar er is vaak ook wel een reden om het niet te doen; al een eerste werktelefoontje met een taak, of een berekening van "als ik nu al begin te werken kan ik vanavond nog iets leuks doen met de kids", of gewoon het even optellen van alles wat nog moet gebeuren in huis, huiswerk van de kinderen, eigen werk, enz... Dus ja, dat fietstochtje schiet erover...
En dan ben ik 's avonds, als de helft van het gezin al in bed ligt, wel eens blij dat ik mijn me-time achter mijn naaimachine nog heb. Mijn momentje van rust en van loslaten. De grond ligt vol plukjes stof en draad, maar I don't care!! En echt, zo'n bandwerkje mondmaskers maken helpt wel: verstand op 0 en doen wat je graag doet en waarvan je ontspant.
Wat is jouw ontspanning tijdens deze quarantaine-periode?
PS: ook voor mijn neef en zijn vrouw, beiden apothekers, kwamen er nog mondmaskers. Lang leve de oude lakens! Ook de lintjes werden gemaakt van de oude lakens, dankzij de biaismaker (of biaisbandvormer).
En lang leve de kennis-van-vroeger die me nog een aantal lakens bezorgde, hartelijk bedankt daarvoor! x
 |
| De vóór-foto |
Al dat thuiszijn waarin alle taken gecombineerd worden op dezelfde vierkante meters vraagt toch wel wat van een mens. Van elk gezinslid overigens. Plots heeft niemand nog zijn / haar eigen momentje van rust. Normaal fiets ik elke dag naar mijn werk. Onderweg kom ik wel eens een eekhoorn tegen, of word ik begeleid door tjilpende vogeltjes, of door een dorpsgenoot die toevallig dezelfde richting uitfietst. Ideaal dus om beter wakker te worden en je mentaal voor te bereiden op de rush van het werk.
Het fietstochtje naar huis is dan weer goed om alles te laten bezinken en thuis te komen en klaar te zijn om daar in alle taken te vliegen, zonder nog aan werktaken of werkfrustraties te proberen denken.
Beide fietstochtjes worden nu wel gemist. De trap naar boven en naar beneden hebben niet hetzelfde effect. Ik neem me vaak voor een klein stukje te gaan fietsen, om dat woon-werk-fietstochtje na te bootsen. Maar er is vaak ook wel een reden om het niet te doen; al een eerste werktelefoontje met een taak, of een berekening van "als ik nu al begin te werken kan ik vanavond nog iets leuks doen met de kids", of gewoon het even optellen van alles wat nog moet gebeuren in huis, huiswerk van de kinderen, eigen werk, enz... Dus ja, dat fietstochtje schiet erover...
En dan ben ik 's avonds, als de helft van het gezin al in bed ligt, wel eens blij dat ik mijn me-time achter mijn naaimachine nog heb. Mijn momentje van rust en van loslaten. De grond ligt vol plukjes stof en draad, maar I don't care!! En echt, zo'n bandwerkje mondmaskers maken helpt wel: verstand op 0 en doen wat je graag doet en waarvan je ontspant.
Wat is jouw ontspanning tijdens deze quarantaine-periode?
PS: ook voor mijn neef en zijn vrouw, beiden apothekers, kwamen er nog mondmaskers. Lang leve de oude lakens! Ook de lintjes werden gemaakt van de oude lakens, dankzij de biaismaker (of biaisbandvormer).
En lang leve de kennis-van-vroeger die me nog een aantal lakens bezorgde, hartelijk bedankt daarvoor! x
Reacties
Een reactie posten