Carnaval

Ook hier werd al even vooraf nagedacht wat ze met carnaval zouden aandoen.  De zoon vroeg of ik nog iets voor hem wou maken, en hij ging aan het bladeren in Het Verkleedboek.  Ik had er nog nooit iets uit gemaakt omdat je de patronen zelf moet tekenen. Ze staan in het boekje op een rooster van vakjes met ergens in een voetnoot dat 1 vakje gelijk is aan 4cm. Teken zelf maar over. Dat hield me dus al altijd wat tegen en bij het naaien werd me wel duidelijk waarom... De voor- en de achterkant had ik op papier niet meer op elkaar gelegd en de benen had ik op papier niet aan de bovenkanten gekleefd. Mja, alweer: al doende leert men! (zelfs de grote dochter begint dat nu ook tegen mij te zeggen, toen ik haar vertelde dat ik niet erg tevreden was over het patroon, maar dat ik nu - mits wat aanpassingen -  een goed patroon had voor de volgende keer. Dat bewijst dat ik dat ook veel tegen haar zeg :-) )

De zoon koos een hond, een dalmatiër, omdat hij zo zot is van honden.  Op het laatste nippertje begon ik er dan toch nog aan. Het was laat toen ik - moe maar voldaan - in bed kroop.  's Morgens hoorde ik zoon en dochter met elkaar praten:
"Ik ga dat pak niet aandoen."
"Maar waarom niet?"
"Het is veel te groot, ik heb daar geen zin in - daarom niet!"
"Maar G, mama heeft daar superlaat aan gewerkt, ze is superlaat gaan slapen!"
"En dan? Ik doe het niet aan!"

En ik... *zucht* was het enige dat ik eruit kreeg, nog moe van te laat in mijn bed te kruipen. Ik was er gelukkig wel van overtuigd dat het een andere keer nog wel eens zou dienen en dat het dus geen verloren werk was. Maar ja, ik had gerust ruim een uur eerder kunnen gaan slapen!

Gelukkig wou de dochter het wel eens passen.  Ze stond meteen te springen en te kwispelen en blaffen. Dat kwam dan toch goed, zij deed het wel aan om naar school te gaan! Oef!








Dankzij de vrolijkheid van die grootste dochter, wou de kleinste plots geen Spaanse danseres meer zijn, maar ook een hondje.  Die broek en kap maakte ik zo'n 5 jaar geleden voor een turnoptreden van de grootste dochter. 5 jaar later dient dat dus nog steeds - het bewijs dat verkleedkleren zelden verloren moeite zijn !!


En hoe die zoon zich uiteindelijk verkleedde?  
Als het baasje van de 2 hondjes :-)



Patroon:  Het verkleedboek van Agnes Brinkman
Stof: Pauli - 2m20 gekocht maar 1m80 kon ook wel volstaan voor een maat 9 jaar ongeveer

Iemand een ideetje wat te doen met de resterende stof?
Kussens, handtasje,...  Met wat tips, misschien wel iets voor in de "Te-koop-voor-Levensloop" van dit jaar... Blijf volgen!



Reacties

Een reactie posten