Dochterlief werd destijds 6 dagen te vroeg geboren, zoonlief kwam 1 dag voor zijn uitgerekende datum. Ik ging er dus nogal hard van uit dat babylief ten laatste op haar uitgerekende datum zou komen. Niet dus...
Toen de uitgerekende datum passeerde en alle paddenstoelen gehaakt waren, begon ik uit verveling aan de muziekhond. Ik wou eens wat restjes haakkatoen opruimen en zo'n knuffel leek me er wel ideaal voor. En ik wou dat babylief een muziekje had om haar in slaap te sussen, dat had destijds toch ook gewerkt bij zus en broer. Tijdens het haken stond het muziekje al vaak op, dan kon ze er alvast aan wennen.
Er was een lijf met een hoofd op toen ze besliste te komen. Zo kreeg ze dus zo'n vreemd muziekbeest in haar bed.
En ze vond hem duidelijk echt nogal een rare.
Maar het ding heeft zijn doel niet gemist; ze luisterde goed naar het muziekje, werd er rustig van en deed haar oogjes toe. En dat al van in de kliniek! Heerlijk!
De 1e maanden kwam het dus niet in me op om het beest uit haar bed te kidnappen om af te werken. Maar dan vroeg iedereen wat dat vreemd ding toch was... Toch maar eens afwerken dan!
Het heeft dan nog wat vakanties/weekendjes geduurd (dan gaat de haakzak immers steevast mee) want ik was nooit tevreden van de oortjes. Die zijn vaak gehaakt, gepast en weer uitgetrokken.
Maar nu is hij dus eindelijk helemaal af! Oef! Bijna 11 maanden heeft het geduurd. Dat zou dan wel de langste hond moeten zijn, althans in tijd!
Het muziekkoordje komt uit zijn staart.
Het patroon bedacht ik zelf. Maar begin juli kwam er een post waar ik af en toe naar kon spieken om de finishing touch te doen. Helemaal overnemen ging niet, omwille van de grootte van deze hond; hij meet 15cm hoog en 30cm lang. In zijn poep moest immers het muziekdoosje passen!
Toen de uitgerekende datum passeerde en alle paddenstoelen gehaakt waren, begon ik uit verveling aan de muziekhond. Ik wou eens wat restjes haakkatoen opruimen en zo'n knuffel leek me er wel ideaal voor. En ik wou dat babylief een muziekje had om haar in slaap te sussen, dat had destijds toch ook gewerkt bij zus en broer. Tijdens het haken stond het muziekje al vaak op, dan kon ze er alvast aan wennen.
Er was een lijf met een hoofd op toen ze besliste te komen. Zo kreeg ze dus zo'n vreemd muziekbeest in haar bed.
En ze vond hem duidelijk echt nogal een rare.
Maar het ding heeft zijn doel niet gemist; ze luisterde goed naar het muziekje, werd er rustig van en deed haar oogjes toe. En dat al van in de kliniek! Heerlijk!
De 1e maanden kwam het dus niet in me op om het beest uit haar bed te kidnappen om af te werken. Maar dan vroeg iedereen wat dat vreemd ding toch was... Toch maar eens afwerken dan!
Het heeft dan nog wat vakanties/weekendjes geduurd (dan gaat de haakzak immers steevast mee) want ik was nooit tevreden van de oortjes. Die zijn vaak gehaakt, gepast en weer uitgetrokken.
Maar nu is hij dus eindelijk helemaal af! Oef! Bijna 11 maanden heeft het geduurd. Dat zou dan wel de langste hond moeten zijn, althans in tijd!
Het muziekkoordje komt uit zijn staart.
Het patroon bedacht ik zelf. Maar begin juli kwam er een post waar ik af en toe naar kon spieken om de finishing touch te doen. Helemaal overnemen ging niet, omwille van de grootte van deze hond; hij meet 15cm hoog en 30cm lang. In zijn poep moest immers het muziekdoosje passen!
Muziekdoosje: De Banier
Oogjes: knopen uit de verzameling van mijn schoonmoeder
Haakkatoen: Cotton 50 van Bergère de France
Heel mooi met al die kleurtjes!
BeantwoordenVerwijderen